„Każdy potrzebuje przewodnika przez życie bynajmniej na początku drogi a potem on po prostu przeszkadza – być światłem dla samego siebie – patrzeć, widzieć, słuchać, odkrywać i uczyć się od siebie w kontakcie ze swoim wnętrzem i tym co poza nim, na zewnątrz pod błękitnym niebem na którym świeci jasne i ciepłe Słońce – no właśnie …Światło…wewnętrzne i zewnętrzne tworzą całość doświadczenia…”
Tutoring to metoda pracy z uczniem, podopiecznym, młodym człowiekiem, która polega na cyklu spotkań i rozmów jeden na jeden. Celem tych spotkań jest rozwój ucznia lub młodego człowieka na wielu obszarach jego życia, takich jak: umiejętności, zainteresowania, intelekt, potencjał (talenty, zdolności, mocne strony), kompetencje interpersonalne, zawodowe, osobowość, charakter, postawy, wartości i przekonania – tak by stawał się odpowiedzialnym, samodzielnym, niezależnym, dojrzałym, bardziej doświadczonym i bardziej wartościowym człowiekiem. Proces ten zazwyczaj osadzony jest w realiach szkolnych, czyli edukacji, ale równie dobrze może występować w domu, pracy lub innych obszarach życia. Dzięki holistycznemu ujęciu, w centrum którego stoi podopieczny wraz ze swoim potencjałem, proces ten ma charakter spersonalizowany i może mieć swoje miejsce w różnych obszarach życia.
Tutoring to relacja, która rodzi się w trakcie towarzyszenia młodej osobie na jakimś odcinku jego życia. Relacja ta w oparciu o proces odkrywania jego mocnych stron oraz proces przekazywania wiedzy i doświadczenia staje się gruntem do bezpiecznego rozwoju i wzrostu w różnych obszarach życia.
Tutoringiem możemy nazwać swoistą kompilację coachingu i mentoringu, która odbywa się w warunkach szkolnych, domowych lub w pracy.
Tutoring to proces w trakcie którego, poprzez kontakt i relacje z tutorem, uczeń lub młody człowiek rozwija swoje skrzydła i zaczyna samodzielnie i odpowiedzialnie działać, w oparciu o samoświadomość swoich mocnych i słabych stron.
Proces tutorignu zakłada partnerską relację dwóch osób, w której jedna osoba ma większe doświadczenie oraz dojrzałość i towarzyszy drugiej osobie w jej rozwoju, ponieważ ta jest na etapie uczenia się. Relacja ta oparta jest o wspólne zaufanie. W trakcie tego procesu możemy wyróżnić następujące etapy:
# Poznanie się – poznanie talentów, mocnych i słabych stron, planów życiowych, pragnień i marzeń, wartości i przekonań
# Wyznaczenie celów – wytyczenie kierunku rozwoju, określenie konkretnych rezultatów do osiągnięcia w jakimś określonym czasie
# Planowanie – określenie zasobów, możliwości i przeszkód, na które można natrafić, określenie działań do podjęcia w ustalonym konkretnym czasie, żeby osiągnąć zakładane rezultaty
# Monitorowanie – ustalenie etapów pracy, po których będzie następowało podsumowanie etapu, ustalenie sposobów raportowania z przeprowadzonej pracy
# Motywowanie – określenie i przypominanie korzyści wynikających z osiągnięcia celu
# Ewaluacja – podsumowanie zakończonej pracy i wyciągnięcie wniosków na przyszłość
# Świętowanie – wspólne celebrowanie sukcesu, osiągnięcia celu
Fundamentalną zasadą tutoringu jest budowanie relacji, która ma charakter relacji wspierającej.
Relacja taka opiera się na kilku bardzo ważnych elementach:
zaufanie – jestem godny zaufania
szacunek i godność – darzymy się wzajemnym szacunkiem, odnosimy się do siebie z godnością i traktujemy się po partnersku
autentyczność / szczerość nie udaję kogoś kim nie jestem, przekazuję wiedzę, umiejętności i doświadczenie, które sam zdobyłem
pozytywne nastawienie – zawsze doszukuję się dobrych i pozytywnych stron, wyrażam zainteresowanie tobą i chcę ci pomóc
akceptacja – akceptuję twój punkt widzenia, akceptuję to kim jesteś, ale nie muszę tego aprobować
jednoznaczna komunikacja oparta o to kim jestem – komunikacja ma wynikać z tego kim jestem, by pobudzać do podejmowania własnego stanowiska, budować własne zdanie, poglądy i przekonania (moim zdaniem, sądzę, uważam)
unikamy osądzania i ferowania wyroków – nie czynimy tego ponieważ blokują one motywacje
Celem tutoringu jest osiągnięcie pozytywnej zmiany, czyli rozwoju w różnych obszarach zależnych od potrzeb, okoliczności i rodzaju pracy z uczniem. Tymi obszarami mogą być nauka, wiedza (rozwój intelektualny), charakter (ogólny rozwój osobisty), wychowanie (rozwój i zmiana postaw życiowych), umiejętności zawodowe (rozwój kompetencji), talenty (rozwój wrodzonych zdolności)
Cele w obszarze naukowym:
– rozwój intelektualny / mądrość, wzrost wiedzy, umiejętność wykorzystania wiedzy w praktyce, rozwój w umiejętności gromadzenia informacji, umiejętność logicznego myślenia, wyciągania wniosków,
Cele w obszarze rozwoju charakteru:
– pewność siebie, asertywność, opanowanie, rozwaga, odwaga, nie poddawanie się, zaradność, pracowitość, optymizm
Cele w obszarze rozwoju wychowawczego:
– postawa szacunku, posłuszeństwa, szczerości, uczciwości, sprawiedliwości, prawdomówności, nienarzekania, wdzięczności
Cele w obszarze rozwoju umiejętności zawodowych:
– samodzielność, odpowiedzialność, elastyczność, otwartość / gotowość, planowanie, umiejętność radzenia sobie z trudnymi sytuacjami: porażka, konflikt, wyzwania
Cele w obszarze rozwoju talentów:
– rozpoznanie swojego potencjału, rozwój wrodzonych zdolności, umiejętność swobodnego wykorzystania i zarządzania swoimi talentami
Odmiany tutoringu
W zależności od tego w jakich warunkach tutoring się odbywa, ze względu na jakie potrzeby i z kim, możemy wyróżnić kilka rodzai tutoringu.
Tutoring rozwojowy – polega na pracy z podopiecznym w obszarze rozwoju jego zainteresowań, talentów, mocnych stron, potencjału, wartości, przekonań oraz charakteru. Tutor wytycza szlak poszukiwań oraz ukierunkowuje rozwój poprzez prace na celach, planowanie, monitorowanie i motywowanie do wykonania ustalonych zadań, które zmierzają do osiągnięcia celu.
Tutoring wychowawczy – polega na pracy z uczniem w obszarze rozwoju jego postaw życiowych i wychowania w ramach tak zwanego szkolnego wychowawstwa. Tutor w ramach pracy wychowawczej przepracowuje z uczniem różne sytuacje, poprzez różne symulacje lub na podstawie rzeczywistych historii, żeby pokazać i wyrobić umiejętność radzenia sobie z trudnościami oraz żeby pomóc w pracy nad postawami, które są szkodliwe i nie przynoszą rozwoju. Tutor w ramach tutoringu wychowawczego zachęca ucznia do wyborów dobrych i proaktywnych postaw.
Tutoring naukowy – polega na pracy z uczniem w obszarze jego zdolności intelektualnych i wiedzy w zakresie jakiegoś działu naukowego. Tutor jest osobą, która podobnie jak nauczyciel, ale w warunkach jeden na jeden lub jeden na dwa, wpływa na rozwój ucznia poprzez przepracowywanie jakiegoś materiału, używając różnych form przekazu i narzędzi.
Tutoring zawodowy – jedną z nietypowych odmian tutorignu jaki zachodzi poza szkołą jest tutoring zawodowy. Polega on na pracy z młodym pracownikiem / uczniem w obszarze jego umiejętności zawodowych w celu przekazania mu niezbędnej wiedzy, kompetencji i doświadczenia oraz cech charakteru, obycia i etykiety zawodowej. Tutor jest osobą bardziej doświadczoną i z większym zasobem wiedzy w danym temacie, który poprzez umiejętne wytyczanie celów, dobieranie zadań i odkrywanie mocnych stron, oraz ukazywanie pożądanych cech charakteru, wpływa na rozwój młodego pracownika, tak by stał się ekspertem w danej dziedzinie.
Tutoring rodzinny – polega na pracy z młodym człowiekiem przy dużej współpracy z rodzicami. Taki tutoring dotyczy głównie edukacji wczesnoszkolnej, gdzie uczeń nie ma jeszcze wyrobionej świadomości rzeczy ważnych i rodzice są niezbędni w procesie wyznaczenia celów rozwoju i stymulowania jego poczynań i zachowań.
Tutoring rówieśniczy – polega na samoistnym uczeniu się młodszych dzieci od starszych poprzez obserwację i naśladowanie zachowań, reakcji, postaw itp.
Tutoring w domu – inną nietypową formą tutoringu jaka zachodzi poza murami szkolnymi jest tutoring w domu lub tutoring domowy. Polega na pracy z dzieckiem/podopiecznym w szerokim zakresie rozwoju w oparciu o poszukiwanie mocnych stron, wytyczanie celów i motywowanie.
– tutoring powstał na wyspach brytyjskich jako odpowiedź na brak powszechnego szkolnictwa
– pierwszymi tutorami byli absolwenci uniwersytetów głównie Oxford i Cambridge, którzy byli wynajęci przez szlachetne rodziny do pomocy młodzieży w studiowaniu, mniej więcej odpowiednik europejskiej guwernantki
– metoda powstała poza uniwersytetem lecz po wielu latach w 1870 roku w trakcie reformy edukacji została adoptowana do powszechnego systemu kształcenia na uniwersytecie,
– metoda do dziś z powodzeniem prowadzona jest w najlepszych uczelniach światowych takich jak Oxford i Cambridge
– uważa się tę metodę za skuteczną próbę ratowania edukacji przed umasowieniem, jest ona powrotem do jakościowej edukacji uwzględniającej holistyczny rozwój ucznia, nadając jej nową wartość
Tutor to osoba, która prowadzi w rozwoju inną osobę z reguły młodszą.
Tutor jest partnerem, który dysponuje większym doświadczeniem, wiedzą, dojrzałością i w sposób partnerski dzieli się tym z uczniem, jak również jest tym, który stawia wyzwania, zadaje trudne pytania, wytycza szlak poszukiwań, pomaga wydobyć potencjał, wytycza cele i motywuje do ich osiągnięcia, przyczyniając się w ten sposób do zmiany czyli rozwoju młodszego partnera. Rozwój może następować na różnych obszarach: intelektualnym, emocjonalnym, społecznym, wychowawczym (dotyczący charakteru i postaw), kompetencji zawodowych, talenów i zainteresowań.
Tutor przyjmuje również rolę towarzysza, który na jakimś odcinku życia kroczy razem z uczniem w obrębie obszaru jego rozwoju i wspiera go, motywuje, pomaga mu i poprzez szczerą, pełną zaufania relację stwarza bezpieczną przestrzeń do rozwoju.
Tutor jest trenerem, który stymuluje pracę ucznia tak, by ten rozwijał swoje skrzydła i umiejętności, żeby żył i działał w oparciu o swoje mocne strony i talenty, oraz żeby stawał się coraz bardziej odpowiedzialnym, samodzielnym, dojrzałym i wartościowym człowiekiem.
Tutor jest swoistym połączeniem mentora i coacha, który wytycza szlak poszukiwań i popycha do samodzielnego myślenia, ale również potrafi doradzić i podzielić się swoim doświadczeniem.
Role tutora można zobrazować w relacji mistrz – uczeń, przykładem może być mistrz Joda i Luke Skywalker. Joda pracując nad rozwojem umiejętności Luka jest dla niego wsparciem również w rozwoju charakteru, psychiki i postaw życiowych.
Role tutora możemy również zobrazować w przedmiocie jakim jest termos albo kaloryfer. Dlaczego te przedmoty? Ponieważ są ciepłe, ale są twarde. Mają cechę, która sprawia, że są przyjemne, ale mają też swoją usystematyzowaną strukturę i stabilną formę.
Tutor nie jest nauczycielem. Nauczyciel podaje informację, przekazuje i wyjaśnia materiał z zakresu jakiejś wiedzy a tutor motywuje, inspiruje do zdobycia wiedzy, doświadczenia i rozwoju, zachęca do osiągnięcia wyznaczonych wspólnie celów, wytycza szlak poszukiwań, rzuca wyzwania.
Tutor nie jest tylko mentorem ani tylko coachem. Tutor może działać jednocześnie jak mentor i coach, w zależności od potrzeby rozwoju na jakimś odcinku i obszarze. Tutor posługuje się pytaniami i pomaga osiągnąć cele, które wspólnie z uczniem stawia, oraz jednocześnie jest tym, który potrafi podzielić się swoim doświadczeniem, wesprzeć i pomóc w trudnych wyborach, służąc nienachalną poradą.
Tutor nie jest tylko przyjacielem. Tutor buduje relację w oparciu o przyjacielskie zasady i działa w atmosferze przyjacielskiej, ale jest też tym, który potrafi postawić odpowiednie granice i stanąć w prawdzie broniąc zdrowych zasad szacunku i godności jaka powinna występować pomiędzy partnerami.
Umiejętnie wyznaczać szlak poszukiwań poprzez:
troskę o dobro ucznia ===> budowanie indywidualnej relacji ===> regularne spotkania i drążenie ważnych tematów dotyczących rozwoju poprzez zadawanie trudnych i niewygodnych pytań ===> integralne przyglądanie się podopiecznemu pod względem: wiedzy, charakteru, talentów, zainteresowań, postaw i wartości ===> wydobywanie ukrytego potencjału ===> pomaganie w odkrywaniu sensu edukacji ===> inspirowanie do wielkości poprzez wytyczanie celów ===> planowanie zadań ===> rzucanie wyzwań ===> motywowanie w osiąganiu sukcesów
– wielkoduszność i „uważność”
– przyjacielskie usposobienie
– wiedza ekspercka
– umiejętności interpersonalne
– pasja
– poczucie odpowiedzialności
– stabilność
– wiara w ucznia
– nastawienie na dobro ucznia, chęć pomocy i wsparcia
– zaangażowanie w relację
– inspirator, motywator
– ciekawość drugiej osoby
– nieustępliwość
– poczucie humoru
- Koło tutora
Tutorial to spotkanie dwóch osób, tutora i podopiecznego (ucznia), w trakcie, którego odbywa się rozmowa tutorska, która ma charakter dialogu motywacyjnego. Rozmowę tę cechuje autentyczność i szczerość, możemy ją porównać do interakcji i dialogu bardziej niż do nauczania lub edukowania. W trakcie tej rozmowy tutor motywuje ucznia do rozwijania swoich zdolności, inspiruje do działania i poszukiwań, dzieli się swym doświadczeniem, umiejętnościami i wiedzą, w zależności od tego czy jest to tutorial naukowy, rozwojowy, wychowawczy czy dotyczy rozwoju kompetencji zawodowych. Głównym narzędziem jakim posługuje się tutor w trakcie spotkania i rozmowy to zadawanie pytań, które ukierunkowane są na rozwój i osiągnięcie celu, poszerzenie horyzontów i szukanie nowych możliwości, lub pomagają rozwiązać jakiś problem, odnaleźć jakąś prawdę lub głębszy ukryty sens.
Celem tutoriali jest autentyczne spotkanie dwóch osób, w trakcie których, poprzez prawdziwą troskę o dobro ucznia nastąpi budowanie relacji w opraciu o dialog i dokona się pozytywna zmiana, która najczęściej ma swoje odzwierciedlenie we wspólne wytyczonych celach, które wyznaczą uczniowi kierunek działania i przyczynią się do rozwojowi jego potencjału. Postawione cele są określone w czasie i przewidują działania i zadania, których wykonanie spowoduje rozwój i rozwinięcie jego umiejętności. Jest to cel nadrzędny stosowany w każdym rodzaju tutorialu i dotyczy rozwoju w obszarach, w ramach których się odbywa.
Proces wytyczania celów możemy podzielić na takie elementy:
cel: co chcesz osiągnąć?
zadania: co potrzebujesz zrobić?
strategia: jak to zrobić?
czas: kiedy, do kiedy to zrobić?
pomoc: kto, co może mi pomóc?
Po wytyczeniu celów i zaplanowaniu realizacji, celem tutora jest monitorowanie i motywowanie ucznia, by osiągnął założony cel. Po osiągnięciu celu następuje ewaluacja i świętowanie sukcesów.
Przykładowy przebieg tutorialu o charakterze rozwojowym:
1. Mogę spędzić dzisiaj z Tobą 45 minut, czy masz coś szczególnego o czym chcesz porozmawiać?
Pytania mogą pójść dwutorowo:
a. Co chciałbyś w życiu osiągnąć? (marzenia, zainteresowania, pragnienia)
b. Czy jest coś z czym się zmagasz, co Cię blokuje i chciałbyś to rozwiązać, uwolnić się ale nie wiesz jak się do tego zabrać? (problemy, rozterki, pytania, dylematy, życiowe sprawy)
2. Co Twoim zdaniem jest teraz najważniejsze i powinniśmy się tym zająć w pierwszej kolejności?
Jeśli podopieczny wybrał temat związany z jakimiś blokadami, to robimy z nich cel i pytamy dalej.
Jeśli podopieczny wybiera temat związany z osiągnięciami to pytamy dalej:
3. Spróbuj sobie wyobrazić, że to osiągnąłeś?
– jak byś się czuł?
– komu byś o tym powiedział?
– jak byś to powiedział?
– jak byś świętował to osiągnięcie?
4. Jeśli zrealizujesz ten cel, to jakie będziesz miał z tego korzyści?
5. Jeśli nie postawisz sobie takiego celu, to co stracisz?
6. Czego potrzebujesz żeby to osiągnąć?
7. Co już masz?
– twoje środki materialne
– środki intelektualne
– środki emocjonalne
– środki duchowe
8. Wymień kilka możliwych dróg dojścia do zamierzonego celu?
9. Twoim zdaniem, która droga wygląda na najsensowniejszą?
10. Dleczego inne drogi, mogą być mniej skuteczne?
11. Pomyśl, jakie zadania powinieneś wykonać i jak je zaplanować, żeby to osiągnąć?
12. Ustalmy datę, która będzie ostatecznym terminem osiągnięcia celu?
13. Na jakie etapy podzielisz swoją pracę?
14. Na jakie przeszkody możesz natrafić w trakcie realizowania celu?
15. Jak możesz uniknąć lub zaradzić tym przeszkodom?
16. Kiedy i jak powiadomisz mnie o postępach swojej pracy?
17. O czym chciałbyś porozmawiać następnym razem?
18. Ustalenie terminu i miejsca następnego spotkania
Przykładowy przebieg tutorialu o charakterze rozwojowym zaczerpnięty został z opracowań Instytutu Tutoringu Szkolnego, który jest placówką Towarzystwa Edukacji Otwartej www.tutoring.org.pl – polecamy.
Rola rodzica w procesie tutoringu
Rola rodzica w procesie tutoringu, który odbywa się w przestrzeni szkolnej i dotyczy wieku wczesnoszkolnego oraz okresu dojrzewania, jest niezmiernie ważna. Im bardziej młodszy uczeń tym tutoring przybiera bardziej formę rodzinną. Im bardziej uczeń jest starszy, tym tutoring przebiega bardziej w stronę rozwoju osobistego ucznia a atrybut wolności i niezależności, nabiera coraz większego znaczenia.
Ustalane z uczniem cele muszą korespondować z tym, co ma miejsce w domu. Oczekiwania co do ucznia w procesie tutoringu nie powinny, dla jego komfortu psychicznego oraz tworzenia warunków bezpiecznego rozwoju, odbiegać od tego, czego uczeń doświadcza w domu. Największy dysonans rozwojowy, który bardzo nie sprzyja rozwojowi, jest wtedy, kiedy cele, które uczeń ma postawione w procesie tutoringu, wartości i przekonania, które omawia podczas tutoriali są sprzeczne z tym, z czym uczeń spotyka się w domu. Nie dopuszczalna jest sytuacja, kiedy w domu uczeń nie tylko spotyka się z innym systemem wartości ale jest wręcz nastawiany buntowniczo do tego, co jest mu proponowane w szkole w trakcie procesu tutoringu. W tak niesprzyjających i nie stwarzających bezpieczeństwa warunkach bardzo trudno wpływać na rozwój, osiągać cele i normalnie funkcjonować.
Dlatego rola rodzica w procesie tutoringu jest bardzo ważna i jest ważną częścią składową całego rozwoju. Oczekiwania rodzica, ucznia i tutora powinny być spójne dla jego dobra w kontekście jego rozwoju. Tutor jest swoistym mediatorem pomiędzy uczniem i rodzicem uznając rodziców jako ekspertów w sprawach rozwoju swojego dziecka oraz uznając ucznia jako coraz bardziej świadomego partnera, który będąc w okresie określania swojej tożsamość, wchodzi w wiek dorosłości i poszukuje własnego ja.
Przykładowy przebieg tutorialu o charakterze wychowawczym:
1. Wiem, że zdarzyło się coś takiego ……powiedz mi, jakie uczucia towarzyszyły Ci podczas tamtej sytuacji, a jakie czujesz się teraz?
2. Pomyśl przez chwilę, jak mogli czuć się inni uczestnicy temtej sytuacji, a jak czują się teraz? (również, ojciec, matka, rodzeństwo, koledzy)
3. Co było coś, co mógłbyś zrobić, żeby do tego nie doszło?
4. Spróbuj nazwać bezpośrednie przyczyny, które do tego doprowadziły?
5. Co w pośredni sposób mogło wpłynąć na tę sytuację?
6. Co mógłbyś zrobić:
– żeby inni uczestnicy poczuli się lepiej, po tej całej sytuacji?
– żebyś Ty poczuł się lepiej?
7. Co możesz zrobić, żeby do tego doprowadzić?
8. Jakie inne korzyści odniesiesz ty i inni, gdy poczujecie się lepiej?
9. Jakie masz jeszcze inne pomysły w tej sprawie?
10. Czego Ci brakuje, żeby zmienić tę sytuację?
11. Jak możesz uzyskać te brakujące rzeczy? Jak temu zaradzić?
12. Czy jest ktoś lub coś co może Ci w tym pomóc?
13. Kiedy to zrobisz?
14. Jak i kiedy powiadomisz mnie o efektach?
Przykładowy przebieg tutorialu o charakterze wychowawczym zaczerpnięty został z opracowań Instytutu Tutoringu Szkolnego, który jest placówką Towarzystwa Edukacji Otwartej www.tutoring.org.pl – polecamy.
Tutorial naukowy
Tutorial naukowy to spotkanie tutora i ucznia, które dotyczy poruszenia, poznania i omówienia jakiegoś obszaru nauki. Spotkanie odbywa się jeden na jeden (tutor-uczeń) lub jeden na dwa (tutor-uczeń-uczeń). Tutor na każde spotkanie wyznacza do napisania esej obejmujący jakiś dział wiedzy. Esej polega na napisaniu osobistych refleksji ucznia po przeczytaniu jakiegoś materiału. Zazwyczaj temat eseju jest niejednoznaczny lub kontrowersyjny, pobudzający do myślenia i osobistego wypowiedzenia się na dany temat. Spotkanie tutora i ucznia ma charakter omówienia eseju i przedyskutowania go, co sprawia, że wiedza ucznia musi być ugruntowana, tak by mógł on bronić swoich tez i założeń.
Tutorial domowy
Tutorial domowy to nasz autorski pomysł, który stosujemy z dużym powodzeniem. Polega on na zastosowaniu tutorialu rozwojowego, wychowawczego, naukowego lub zawodowego w warunkach domowych. Jest to spotkanie rodzica i dziecka, gdzie w rolę tutora wciela się rodzic a uczniem jest dziecko. Na pewno wielu rodziców wcielało się w tę rolę wyjaśniając dzieciom zagadnienia jakiegoś przedmiotu, dotykając postaw zachowania, wspomagając rozwój cech charakteru lub przekazując różnego rodzaju umiejętności. Gdyby ten proces był świadomym, celowym i długofalowym oddziaływaniem nastawionym na rozwój i osiągnięcie wspólnie postawionych celów, to każde spotkanie w tym obszarze moglibyśmy nazwać tutorialem domowym.
Tutorial zawodowy
Jednym z niekonwencjonalnych tutoriali, które trudno odnaleźć w źródłach książkowych jest tutorial zawodowy. Odbywa się w celu rozwoju kompetencji zawodowych i polega na spotkaniach i rozmowie osoby bardziej doświadczonej w jakimś obszarze jakiegoś zawodu, która jest swoistego rodzaju mistrzem, a osobą drugą, młodszą, która się dopiero uczy. Jakikolwiek przekaz doświadczenia, wiedzy czy umiejętności, gdy odbywa się przy zastosowaniu zasad tutoringu, jest o wiele skuteczniejszy i służy jako inspiracja do osiągnięcia jeszcze lepszych wyników niż zakładane.
Rola rodzica w procesie rozwoju
Rola rodzica w procesie rozwoju dzieci jest niezmiernie ważna. Sam aspekt rozwoju psychiki dziecka i zaspokojenia jego potrzeb psychicznych, fizycznych, społecznych czy duchowych jest już wystarczający, by tę rolę uznać za kluczową, a co dopiero mówić o wsparciu jakie dziecko potrzebuje w rozwoju i poszukiwaniach swojej tożsamości, wartości, dojrzałości, charakteru i osobowości.
Naszym pomysłem na pomoc rodzicowi w świadomym wychowywaniu dzieci jest tutoring domowy. To rodzic jest pierwszym tutorem dla dziecka, który odkrywa przed nim świat i możliwości odnalezienia się w tym świecie. Tę rolę wielu rodziców odgrywa w swoich domach, ale w wielu rodzinach zepchnięte jest to na inne instytucje typu szkoła, co nie do końca, w każdych warunkach się sprawdza. Rodzic może przyjąć i powinien przyjąć rolę tutora, by pomóc swemu dziecku rozwinąć skrzydła i wykorzystać potencjał, który w nim drzemie. Zachęcamy do zapoznania się z praktyką tutorską, by skutecznie prowadzić swoje dzieci w rozwoju.
Źródło – Internet
Previous Article
OutsiderNext Article
Dlaczego warto marzyć….